شاید بتوان ورزش تنیس را بعد از فوتبال و بسکتبال یکی از پرطرفدارترین ورزش‌های جهان نامید. ورزشی که البته بر خلاف آن دو به دلیل هزینه‌های بسیار بالایش تنها و تنها مناسب قشر بسیار مرفه جامعه بوده و چندان مناسب افراد با سطح درامد متوسط یا ضعیف نمیباشد. برای پی بردن به این موضوع کافیست به جوایز مسابقات بزرگ این ورزش یا قیمت لوازم مورد نیاز برای ورود به آن نگاهی بیندازید. در کشور ما هم به دلیل همین هزینه‌های سرسام آور تاکنون هیچ افتخار قابل توجهی در سطح بین المللی در تنیس کسب نشده است. تنیسورهای کشورمان حتی اگر از نطر مالی غنی هم باشند، اغلب به دلیل کمبود امکانات و نبود زمین‌های در سطح جهانی در میانه راه عطای موفقیت را به لقایش می‌بخشند و راه دیگری را در پیش می‌گیرند.
در دنیای بازی‌های ویدئویی تعداد بازی‌های خوبی که توانسته‌اند تنیس را شبیه‌سازی کنند قطعا به انگشتان یک دست هم نمی‌رسد. سری Top Spin شاید تنها فرنچایز موفق شبیه‌سازی تنیس بود که اصلا وارد نسل هشتم هم نشد و سری Virtua Tennis هم که کاملا حالت آرکید گونه و سرگرمی داشت هم راه رقیب خود را پیش گرفت و همچنان در خواب زمستانی به سر می‌برد. در این بین دو عنوان جدید در زمینه تنیس برای طرفداران در E3 2017 معرفی شد. این دو بازی AO International Tennis و Tennis: World Tour بودند. نکته‌ی جالب این بود که هیچ کدام از این دو بازی حالت آرکیدگونه نداشته و هر دو شبیه ساز و واقعیت‌گرا بودند و همین موضوع رقابت بین این دو را حتی از رقابت دو فرنچایز قدیمی تنیس داغ‌تر می‌کرد
عنوان AO International Tennis در اوایل ماه می برای علاقه‌مندان به تنیس عرضه شد. آیا این بازی می‌تواند جای خالی یک تنیس خوب در نسل هشتم را پر کند؟ با ما همراه باشید.
گیمپلی بازی بسیار سخت است
همان طور که گفته شد بازی یک عنوان شبیه ساز است نه آرکید. پس اصلا توقع نداشته باشید با همان بازی اول همه چیز را یاد بگیرید و سریعا وارد تورنمنت‌های بزرگ شوید. برای یاد گرفتن بازی حتی در حالت متوسط هم نیاز به تمرین زیاد و روان شدن دستتان به کنترل‌های بازی دارید. حتی برای یک ضربه ساده هم باید کاملا با برنامه و دقیق عمل کنید تا در نهایت بتوانید پیروز مسابقه شوید. گیمپلی بازی تمام تلاش خود را کرده که به واقعیت نزدیک باشد و در این امر نسبتا موفق هم بوده است. قدرت ضربات، جهت ضربه‌ها، تنیسوری که ضربه را می‌زند و حتی زمین مسابقه در نتیجه نهایی بازی تاثیر بسیاری دارند.
یکی از مواردی که گیمپلی بازی را سخت می‌کند همین جهت دادن به ضربه‌هاست. بر خلاف Top Spin و Virtua Tennis برای جهت دادن به ضربه خود تنها جهت دادن به آنالوگ ها کافی نیست بلکه باید همزمان با آن یک دایره‌ی کوچک را در زمین حریف جابه جا کنید و نقطه‌ی دقیق ضربه را مشخض کنید. این موضوع شاید در نگاه اول ساده به نطر برسد اما با گذشت چند دقیقه از بازی و یا بازی در سطوح بالاتر متوجه می‌شوید که هم خستگی تنیسور و هم دویدنتان در نقطه‌ای که توپ فرود می‌‌آید تاثیر دارد و باید برای فرود آمدن توپ در یک نقطه‌ی مناسب بسیار خوب عمل کنید. درست است که بازی یک شبیه‌ساز است اما قبول کنیم که این همه سختی و دقت برای یک بازی ویدئویی که هدف اصلی آن سرگرمی است چندان خوب نیست. Top Spin هم شبیه ساز بود اما گیمپلی بسیار روان‌تری داشت و در عین حال نیازمند مهارت‌های بالایی هم بود. سه ضربه متفاوت در بازی وجود دارد که می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید: Spin، Drop و Long. در ضربات بلند توپ را به آسمان می‌فرستید که البته با کمی بی‌دقتی توپ در نهایت از زمین خارج خواهد شد. ضربات Spin هم ضربات ساده‌ی شما هستند و ضربات Drop هم ضربات قدرتی هستند که مشکل بزرگ بازی هم همینجاست. ضربات Drop را باید با ترکیب ۲ کلید بزنید و جای این دو کلید روی دسته آن قدر بد تعریف شده است که احتمالا فقط در تمرینات ریسک استفاده از آن را به جان بخرید و در مسابقات مهم احتمالا به دلیل طول کشیدن استفاده از آن اصلا از این ضربه بسیار مهم استفاده نکنید.
تعداد تنیسورهای بازی بسیار بالاست و ۱۲۸ تنیسور مرد و ۱۲۸ تنیسور زن در بازی انتظارتان را می‌کشند; اما مشکلی که در این زمینه وجود دارد نبود بعضی از تنیسورهای معروف و به جای آن وجود بسیاری از تنیسورهای اماتور است. مثلا در بخش زنان ویلیامز یا شاراپوآ حضور ندارد و در بخش مردان هم نام دل پورتو به چشم نمی‌خورد که ضعف بززگی برای چین عنوانی است. تنوع زمین‌های بازی بسیار خوب است و شاهد انواع زمین‌ها با ویژگی‌های متفاوت برای هر تنیسور هستیم. موارد جدید و جالبی هم در بازی وجود دارد. مواردی مانند درخواست ویدئو چک برای ضربه‌هایی از خودتان که فکر می‌کنید داخل بوده اما خارج اعلام شده و بالعکس برای حربف. در این موارد اگر اعتراضتان درست باشد فرصت اعتراض را از دست نخواهید داد و در غیر این صورت یکی از فرصت‌هایتان خواهد سوخت. از دیگر موارد جالبی که برای اولین بار در یک بازی تنیس وجود دارد انتخاب روی سکه برای تعیین طرف‌های زمین است. این نوآوری‌ها کمی ضعف‌های گیمپلی بازی را می‌پوشاند و خلاقیت سازندگان را نشان می‌دهد.
در این حالت تسلط بیشتری بر کاراکتر خود خواهید داشت
گرافیک بازی بر خلاف آن چه که در تصاویر بازی قبل از عرضه پیدا بود کاملا راضی کننده است. اگر نگوییم AO International Tennis بهترین گرافیک را در میان هم سبکانش دارد، قطعا متوسط هم نیست و پایش را از سطح معمولی فراتر گذاشته است. کیفیت بافت‌ها بسیار خوب است و نورپزدازی ورزشگاه‌ها احتمالا بهترین نورپردازی است که در یک بازی تنیس میبینیم. طراحی کاراکترها در سطح خوبی قرار دارد و چهره‌ی آن هم خوشبختانه نزدیک به واقعیت کار شده است. فریم ریت بازی هم در اکثر مواقع ثابت است و با یک سیستم متوسط هم با آن مشکلی نخواهید داشت. اما مشکلی که در این قسمت به چم می‌خورد انیمیشن‌های خشک بازی هستند که هیچ‌گونه انعطافی ندارند و به خصوص در صحنه‌های سینماتیک شاهد عملکرد ربات گونه‌ی تنیسورها هسیتم که خوشبختانه در طول بازی و در استایل دویدن آن‌ها این موضوع بسبار کم به چشم می‌خورد. به طور کلی گرافیک بازی در سطح خوبی قرارد دارد و به جز انیمیشن‌های بدون انعطافش نمی‌توان خرده‌ی دیگری به آن گرفت.
صداگذاری و موسیقی بازی متاسفانه در سطح پایینی قرار دارد. صداگذاری ورزشگاه‌ها بد است و اصلا آن جو هیجانی را حتی در مهم‌ترین مسابقات به شما القا نمی‌کنند و آنقدر استادیوم‌ها ساکت است که همواره فکر می‌کنید در حال انجام Tutorial بازی هستید! استادیوم‌ها کاملا بی روح و خالی از هرگونه هیجانی هستند. موسیقی هم به جز موسیقی نو عملا در بازی وجود ندارد; در صورتی که در اکثر بازی‌های تنیس حتی در حین مسابقه هم یک موسیقی مناسب پخش می‌شود تا بازی از هیجان بیشتری برخوردار شود اما انگار سازندگان این بازی کلا به هیجان اعتقاد خاصی نداشته‌اند.
در نهایت باید گفت AO International Tennis بازی بدی نیست اما پتانسیل بسیار بالاتری داشت. اگر سازندگان تا این حد گیم پلی بازی را سخت طراحی نمی‌کردند یا حداقل جای کلید ضربه‌های قدرتی بهتر بود، قطعا بازی بسیار موفقی را شاهد بودیم. با این حال اگر از طرفداران پروپا قرص این ورزش هستید و آن را دنبال می‌کنید AO International Tennis را از دست ندهید.
